Sarkoidoza – ziarnica płuc

http://pl.wikipedia.org/wiki/Sarkoidoza

Sakoidoza jest chorobą, która polega na tym, że komórki układu odpornościowego gromadzą się w różnych narządach w formie ziaren.  Najczęściej zbierają się w płucach, powodując ich stopniowe obumieranie i niszczenie. Choroba ta znana była już ponad 100 lat temu, pomimo to do dnia dzisiejszego nie ustalono jaka jest jej konkretna przyczyna. Tak samo jak nie odkryto etiologii tej tajemniczej choroby, tak samo nie wynaleziono na nią w pełni skutecznego leku.

Pewna jest tylko jedna rzecz – sarkoidoza jest chorobą z autoagresji. Układ odpornościowy człowieka jest przyzwyczajony do niszczenia wirusów i bakterii. Nagle staje się hiperaktywny. Praca układu odpornościowego, z niewiadomych przyczyn, zmienia się w radykalny sposób. Limfocyty i makrofagi gromadzą się w płucach w postaci charakterystycznej ziarniny. Komórki tworzące ziarna znajdujące się płucach,  zachowują się zupełnie tak samo, jakby napotkały czynnik niebezpieczny dla organizmu – wytwarzają substancję tworzącą stan zapalny.

Sarkoidoza atakuje najczęściej pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Kobiety również mają szczyt zachorowań miedzy 50 a 60 rokiem życia. W chorobie tej niebezpieczna jest bezobjawowość. U większości pacjentów choroba ta jest wykryta zupełnie przypadkiem, podczas kontroli RTG.

W bardzo zaawansowanej formie choroby dochodzi do zwłóknienia płuc, duszności, wysokiej gorączki i całkowitej utraty zdolności oddychania.

Do leczenia tej choroby używa się kortykosterydów i innymi lekami podobnymi do nich. W lżejszym przebiegu sięga się po antybiotykoterapię. Po przejściu choroby zalecana jest tlenoterapia w celu przyśpieszenia odbudowywania się komórek płuc.

Ziarnica towarzysząca sarkoidozie może się odkładać nie tylko w płucach. Zdarza się, że ziarna pojawiają się w mózgu, sercu, wątrobie i nerkach.  Najbardziej niebezpieczna jest postać sercowa i mózgowa, ponieważ może doprowadzić do zaburzeń pracy serca z jego ustaniem włącznie. Postać mózgowa ma wpływ na poruszanie, odczuwanie, może nawet wywołać choroby psychiczne.

Zapraszam również na: http://ukpw.pl/

Historia terapii hiperbarycznej.

Początek użytkowania komór hiperbarycznych to już rok 1668, kiedy to uruchomiono pierwsze takie urządzenie. Początkowo użytkowano ich w uzdrowiskach do poprawy ogólnego stanu zdrowia pensjonariuszy takich ośrodków.  Następnie zastosowanie zostało rozszerzone o terapię dla chorych nurków. W 1907 roku wprowadzono bardzo znaczącą innowację – do komory hiperbarycznej dołączono czysty tlen, który docelowo stał się środkiem leczniczym.

W 1960 roku udowodnione zostało, że zwierzęta pozbawione krwinek czerwonych mają szansę przeżycie w warunkach zwiększonego ciśnienia atmosferycznego. Fenomen tego odkrycia miał swoją podstawę w tym, że tlen podawany pod ciśnieniem ma doskonałą zdolność rozpuszczania się w osoczu krwi. W latach 50' przeprowadzona została operacja kardiochirurgiczna przy zwiększonym ciśnieniu. Przeprowadzano również badania dotyczące działania tlenu na komórki nowotworowe. Wniosek, był taki, że tlen uwrażliwia komórki nowotworowe na radioterapię, dzięki czemu jest ona o wiele bardziej skuteczna. W latach 60, leczenie tlenem zastosowano w terapii zgorzeli gazowej. Od tamtego momentu do tej pory wciąż poszerza się wachlarz zastosowań tlenoterapia pod ciśnieniem, tak samo ciągle prowadzone są badania nad działaniem tlenu na komórki, tkanki, narządy i całe układy.

Istnieją dwa rodzaje komór hiperbarycznych – pojedyncze i wieloosobowe. W komorze jednoosobowej pacjent jest zanurzony w całości w czystym tlenie, za to komory wieloosobowe działają jak swojego rodzaju "statek kosmiczny". Każdy z pasażerów ma na sobie maskę tlenową, a przebywający w środku personel pilnuje żeby wszystko było w porządku. W jednoosobowej pacjent leży zanurzony w czystym tlenie, może obserwować otoczenie przez ściany szklanej komory. Wieloosobowe są bardziej zamknięte i z reguły pacjenci nie widzą co się dzieje poza komorą. W obu przypadkach pacjenci mogą porozumiewać się z personelem poza komorą za pomocą specjalnego mikrofonu. Obecnie pojedyncza komora hiperbaryczna jest przystosowana dla pacjentów z intensywnej terapii. Dzięki temu uzyskują oni szybciej sprawność po poważnych schorzeniach, a organizm regeneruje się o wiele sprawniej niż w normalnych warunkach. Ponad to komora hiperbaryczna gwarantuje sterylność środowiska, ponieważ drobnoustroje szybko w niej giną ze względu na zbyt duże "napowietrzenie".

Obecnie terapię tlenem stosuje się w takich schorzeniach jak autyzm, aizheimer, zespół aspergera, przy gojeniu się ran oraz uszkodzeń skóry i tkanek.  Dobre efekty daje też leczenie migreny. Coraz więcej osób posiadających gabinety odnowy biologicznej, inwestuje w takie komory.

Tlenoterapia w medycynie sportowej

Wydolność naszego organizmu jest mocno zależna od kondycji fizycznej. Tlenoterapia w komorze hiperbarycznej znacząco poprawia stan zdrowia naszego organizmu – jest to szczególnie ważne podczas uprawiania sportu. W Szkocji gruntownie przebadano piłkarzy. Okazało się że regeneracja organizmu po intensywnym wysiłku fizycznym do stanu zupełnej sprawności fizycznej, była o 70% sprawniejsza po zastosowaniu terapii w komorze hiperbarycznej w połączeniu z fizykoterapią.

Zastosowania terapii tlenowej w sporcie są szeroko dokumentowane, dzięki czemu zawodnicy profesjonalnych drużyn sportowych w Ameryce stosują komory hiperbaryczne jako część treningu.

Przygotowując zawodnika do ważnych zawodów musimy pilnować, aby szczyt dobrej kondycji i wydolności organizmu przypadł akurat na termin rozgrywek. Tworzony plan treningu musi zawierać w sobie czas na regenerację sił i odpoczynek, aby nie przeciążyć organizmu zawodnika. Jest to absolutnie konieczne, ponieważ czas odpoczynku zawodnika ma swoje ograniczenia spowodowane fizjologią. Mimo to, plan treningowy musi być dość wymagający – stałe obciążenia organizmu powoduje że zwiększa on swoją wydolność. W pewnym punkcie jednak dojść może do przetrenowania. Organizm sportowca zacznie się zwyczajnie buntować, co grozi utratą sprawności. W przypadku kiedy zawodnik trenuje dużo i ciężko, doznaje bóli po treningach pomimo braku urazu lub kontuzji. Bóle takie to przyczyna mikrouszkodzeń mięśni, tkanek i ścięgien. Te uszkodzenia to coś, co nie ominie żadnego zawodnika ciężko dążącego do sukcesu. Zdolności sportowe są warunkowane tym jak szybko potrafimy się regenerować po uszkodzeniach i ciężkim wysiłku.

Leczenie tlenem w komorze hiperbarycznej powoduje lepsze przyswajanie tlenu do organizmu sportowca. Tlen w organizmie pobudza silnie szpik kostny, który tworzy komórki macierzyste. Dzięki temu właśnie we krwi krąży ich o wiele więcej niż w normalnych warunkach. Stymuluje to takie procesy jak gojenie się i odbudowywanie tkanek.  Dzięki temu czas rekonwalescencji staje się mniejszy a organizm zawodnika bardziej wydajny.

Bardzo wielu sportowców po ciężkich kontuzjach a nawet wypadkach wraca do sportu po terapii hiperbarycznej ze znacznie zwiększonymi siłami w porównaniu do tych przed wypadkiem lub urazem. Światowa Agencja Antydopingowa stwierdza wyraźnie że komora hiperbaryczna poprawia wydolność organizmu, lecz nie została ona uznana za element dopingu, ale środek rehabilitacyjny służący zdrowiu i formie zawodników sportowych.

Komora Hiperbaryczna

Komora hiperbaryczna jest efektem pracy wielu uczonych z dziedziny medycyny hiperbarycznej. Stała się bardzo popularna w leczeniu bardzo dużej liczby chorób i zaburzeń. Komora hiperbaryczna, zwana inaczej komorą ciśnieniową, została odkryta przez Igora Gamowa, stąd, często nazywana jest workiem Gamowa. Jak wiele dzisiejszych wynalazków, nie powstała po to, aby leczyć. Powstała po to, aby symulować warunki wysokościowe dla wojskowych jednostek specjalnych, takich jak na przykład jednostki spadochronowe czy jednostki piechoty wysokogórskiej. Jednym słowem, miała to być komora, która OBNIŻA, a nie podwyższa ciśnienie.



Komorę tę w medycynie zaczęto stosować później, gdy podczas jednej z symulacji odkryto, że rana, która miał jeden z żołnierzy goi się bardzo szybko. Od tamtego momentu rozpoczęto testowanie komory hiperbarycznej w medycynie. Na początku, celem stymulowania procesów gojenia się ran. Później, dzięki, rozwojowi medycyny hiperbarycznej rozpoczęto leczenie tlenem. Komora wysokociśnieniowa może być stosowana dla leczenie jednego pacjenta lub kilkunastu pacjentów. Proces leczenia w komorze hiperbarycznej wygląda następująco. Pacjenci wkładają maski tlenowe, które pompują do naszych płuc zwiększoną ilość tlenu. Natomiast ciśnienie w samej komorze jest jest podwyższane do poziomu około 1,5 raza większego niż ciśnienie atmosferyczne.


Przebywanie w komorze hiperbarycznej pomaga w leczeniu wielu schorzeń i chorób, takich jak na przykład:

• zatrucie tlenkiem węgla
• zgorzel gazowa
• uraz wielonarządowy
• głuchota - nagła i po urazie
• leczenie boreliozy
• martwicza infekcja tkanek
• leczenie udaru mózgu
• uraz mięśniowo szkieletowy.
• niedokrwienie
• poparzenie

Leczenie chorób i schorzeń, to nie wszystko. Komora hiperbaryczna okazała się bardzo pomocna w sporcie. Zostało udowodnione, że stosowanie terapii hiperbarycznej, na profesjonalnych zawodnikach sportowych wspomaga regenerację po wysiłku, gojenie się ran i schorzeń do których doszło podczas treningu, oraz w niewielkim stopniu podwyższone wyniki ostateczne. Do wspomagania swoich zawodników komorą hiperbaryczną przyznają się drużyny z lig NBA, NFL czy NHL.

Jeżeli chcemy skorzystać z komory hiperbarycznej musimy spełniać określone warunki:

• Musimy posiadać badanie RTG klatki piersiowej nie starsze niż 12 miesięcy
• Skierowanie od lekarza
• Karta pacjenta informująca o dotychczasowym leczeniu.
• Wynik aktualnego badania EKG

Więcej informacji na blogu: http://ukpw.pl/